ZATERDAG 7 JANUARI 2017
ZATERDAG 7 JANUARI 2017
Met een krantenwijk spaarde hij een Fender-basgitaar bij elkaar, zonder een cent te verbrassen. Hans Brouwer, mede-eigenaar van A’DAM Toren, gaat alleen voor honderd procent ergens voor. Door zijn muziekbureau huist hij in de oren van iedereen.
Interview
Interview
Tekst: Marie-Thérèse Roosendaal Foto: Andreas Terlaak
Hans Brouwer leeft met gordijnen open H
ans Brouwer, de naam doet vast niet meteen een bel rinkelen, maar zijn werk kennen we allemaal, van de Noord- tot de Zuidpool. Uurtje voor de buis en hij dringt onze oren binnen. Hij gaf Coca-Cola, Rexona, Adidas, Heineken, Nike, BMW, de Olympische Spelen, Premier League en Apple hun eigen geluid. De Amsterdammer is oprichter en ceo van MassiveMusic, het grootste muziekbureau ter wereld, met vestigingen in Amsterdam, New York, Shanghai, Los Angeles, Londen. „Nummer zes komt eraan. Maar ik mag nog niet zeggen waar.” In de lift naar de vijftiende etage van A’DAM Toren lijkt het of je een galactische reis maakt door het grote niets. Zo ver reikt de illusie van geluid, van de liftmuziek. Zijn eigen liftmuziek. Ook zijn eigen lift trouwens, want Hans Brouwer is met drie kompanen eigenaar van het landmark aan het IJ. In het kantoor op 65 meter hoogte hangt een ongedwongen werksfeer. Zwevende bureaus, piano in het midden, gitaren aan de muur, koptelefoons op de oren. En Hans Brouwer, met de watervallen aan blonde krulletjes die ontspruiten aan zijn hoofd. MassiveMusic is Hollands glorie pur sang, maar op straat loopt iedereen zo aan je voorbij. Mis je erkenning? „Mensen herkennen me wel aan mijn kapsel: ’Hé, heb ik jou niet eerder gezien?’” Niet echt het voorkomen van een gerespecteerd ceo… „Maar de schaar gaat er niet in, echt niet. Blij dat ik die krullen nog heb op mijn 53e. Mijn vader is grijs en houdt het kort, maar hij heeft hetzelfde haar. Mijn zoon ook. Goed, erkenning. Mwah, als het Massive helpt, is het oké. Maar als jongetje doe je de dingen vooral voor je vader, dat zit erin gebakken. Bij mij ook. Ik wil dat hij trots op me is. Mijn moeder was dat al als ik een liedje op mijn gitaar kon pingelen. Mijn vader dacht dat ik alleen maar in de muziek aan het rommelen was, totdat ik hem meenam naar de opening van de vestiging in New York. TV-verslaggever Max Wester-
man, die er voor RTL Nieuws draaide, zei tegen hem: ’U zult wel trots zijn op Hans.’ Toen viel het kwartje bij hem.” Jouw zoon van 21 zal het nog moeilijk krijgen, in jouw schaduw! „Over opgroeien onder een grote boom is een mooi gezegde. Dat je je wortels ver uit moet slaan om er onderuit te komen. Of nee… ” Schiet in de lach. „Om te kunnen groeien...” Waar komt jouw ondernemingslust vandaan? „Goede vraag, geen idee. Niet van mijn vader in elk geval, hij is wars van commercie. Na zijn diensttijd besloot hij dat hij niet terug wilde naar Ameland, zijn geboortegrond. En hij werd politieman in Amsterdam, Bureau Warmoesstraat. Een behoorlijk grote stap, van dat veilige eiland naar de hoofdstad, waar net roerige tijden aanbraken met de eerste drugs. Agent heb ik nooit willen worden, al schepte ik op school wel op: ’Mijn vader heeft een pistool.’ Ik was altijd met muziek in de weer. Plaatjes draaien. Mijn zakgeld bracht ik meteen naar de platenwinkel. Thuis stond de radio altijd aan, en in die kleine vierkamerflat klonk achter elke deur andere muziek.” „Toen ik tien was draaide ik met mijn broer van twaalf als dj op Ameland, waar we al onze vakanties doorbrachten. Op vrijdagmiddag mochten we op school iets vrijs doen tussen drie en vier. Toneelstukjes ofzo. De meester had een draaitafel, dus ik nam mijn singeltjes mee. Tijdens mijn studie draaide ik bij Dansen bij Jansen, clubs en feesten. Verdiende ik 125 gulden in zesenhalf uur, en moest ik daarna de asbakken legen. Maakte niet uit, ik wilde delen waar ik vol van was. Eigenlijk is dat niet anders
geworden. Nu delen we vanuit dit gebouw muziek met de wereld.” Maak je zelf ook muziek? „Met de band Souled Out & The Trouble Horns, treed ik al 29 jaar op in een onveranderde bezetting. Vriendenclub, het gaat om de lol van het spelen. Op mijn twaalfde kocht ik een akoestische gitaar en heb ik de hele zomer driftig ploeterend geprobeerd het songbook van Simon & Garfunkel te spelen. Klooien met akkoorden, die handige internetfilmpjes bestonden nog niet. Op mijn vijftiende kocht ik mijn eerste echte basgitaar van mijn krantenwijk. Zestig gulden in de week, ik verbraste niks, legde elke cent opzij voor die Fender. En al heb ik nu een hele verzameling, ik speel er nog steeds op. Hij klinkt fantastisch.” Zelf muziek maken is vast leuker dan geluid componeren voor een merk? „Om eerlijk te zijn speelde ik ook al vooral covers. Dus… Voor de band regelde ik altijd de optredens, dat verkooptalent had ik. Ik heb ook een tijdje voor een boekingskantoor gewerkt, De Dijk, Gruppo Sportivo, Gotcha! en de Gigantjes. Klinkt cool, maar je moet gewoon zorgen dat jouw bandje zoveel mogelijk speelt.” Na tien jaar Muziekwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam, ben je niet afgestudeerd. Hoe zit dat? „Met een compagnon begon ik een bedrijf in reclamemuziek, en op de ochtend van de eerste werkdag leverde ik ’s ochtends mijn scriptie in aan de universiteit. En ik ben nooit meer teruggegaan. Een paar dagen later nam ik met acht leden van het Concertgebouworkest in Wisseloord, toen de beste studio van het land, een reclame-
’Een te directe boodschap is niet meer van deze tijd. Merken communiceren nu subtieler, zetten sfeer neer’
soundtrack op en wist ik: dit is het. Ik had mijn plek gevonden, en kon het niet meer opbrengen om te vragen of die scriptie goed genoeg was. Het klinkt arrogant, maar ik had die studie voor mezelf gedaan. Ik wist dat ik niet zou gaan solliciteren, maar ondernemen.”
lastig. Operette? Sinds kort wonen we in de Jordaan, en dan hoor ik ze als ik maandagavond in mijn bed lig, galmen uit café Het Monumentje. Jordanese schlagers, heerlijk. Jaren heb ik platen ingekocht voor Dansen bij Jansen. Ging ik op vrijdagmiddag bij importplatenzaken de nieuwste luisteren. Ik ben nieuwsgierig naar alles, dat gaat nooit meer over. Nu heb ik alleen last van tijdgebrek en een te veel aan aanbod.”
Commercie was toen een vies woord in het wereldje, heb je daar last van gehad? „In de jaren tachtig en negentig keerden veel van die integere bandjes zich vol afkeer af. Toen ik begon was er een hele lijst van groepen die je niet eens hoefde te benaderen, waaronder U2. Totdat de iPod - ja, wat is dat ook alweer - uitkwam, toen kwam er een U2-iPod uit. Ziel verkocht aan commercie. Nu platen niet meer worden verkocht, werken artiesten graag mee. Krijgt mijn collega Philip een taart van Xavier Rudd, die Australische surfdude, omdat we zijn ’Follow the sun’ hebben gebruikt voor de Sunweb-reclame. Schiet Xavier bóem omhoog naar nummer 1 op de hitlijsten.” Welke muziek werkt het best in de reclame? „Singer-songwriters, Coldplay. Rustig, akoestisch en emotioneel. Dance werkt niet, dat denkt vanuit beats en niet vanuit melancholie. Thuis zal ik het ook niet draaien, maar als ik uitga: prima. Jingles, gezongen boodschappen, zijn definitief dood. Al kent iedereen ze nog na dertig jaar. ’Randstaduitzendbureau-hooo’. Wij hebben nog ’Bol-punt-com’ gedaan”, laat hij zijn stem nootsgewijs zakken. „Een te directe boodschap is niet meer van deze tijd. Merken communiceren nu subtieler, zetten sfeer neer. De boodschap komt via een voice-over of tekst in beeld.” Ontstaat reclamemuziek door brainstorm of brainwave? „Het is een heel traject. Voor KLM doen we alles, dan duiken we in het merk, met alle ingrediënten die KLM tot KLM maken. En proberen we te ontleden hoe het zou moeten klinken. Wat zij willen is interessant, om ons ego gaat het niet. Voor de luchtvaartmaatschappij doen we het hele plaatje, niet alleen de commercial, maar ook inflightmuziek. De gebruiker wordt continu geconfronteerd met dat mu-
Wat doet muziek met je? „Muziek is tijdreizen. Laatst reed ik met mijn broer en vader terug uit Ameland, wat toch al een rit naar vroeger was, zette mijn broer een speellijst aan die hij ’Maassluisstraat’ heeft genoemd, ons geboorteadres. Alles wat wij thuis draaiden, wat mijn moeder, die 28 jaar geleden overleed, opzette. The Doors… ’Trip through memory lane’, muziek brengt je voor honderd procent terug naar je jeugd. Tracks die ik 35 jaar niet had gehoord, zongen we keihard mee, ook mijn vader van 86. ’Me and Bobby McGee’, net zo fonetisch als toen ik acht was.”
zieklogo, die muzikale huisstijl.” Maar popt dat dan - ping! - op in je hoofd? „Nee, we doen altijd eerst een uitgebreide muziekresearch en polsen of we daarmee op een lijn zitten met de klant. Muziek heeft vanwege de emotionele lading een snelle en hoge impact. Sta jij te koken in de keuken en staat de tv in de kamer aan, hoor en herken jij toch KLM. In presentaties gebruik ik vaak één filmpje met drie verschillende muziekjes eronder, daarmee wordt de impact van geluid duidelijk, want met elke melodie verandert de verhaallijn.”
Kun je er humor in stoppen? „Door geluid kunnen we het cruciale moment, de clou, onderstrepen. Bij Centraal Beheer, dat filmpje van die doorgebroken hiphopper die een dure auto koopt met stemherkenning voor de besturing. Draait hij zijn nieuwe track, slaat die auto op hol… In het reclameproces zijn wij vaak de hekkensluiters, als de eerste beelden klaar zijn, zijn wij nog aan het componeren.” Is het nog te bevatten dat jouw sound over de hele wereld te horen is? „Fantastisch is het. De Super-
bowl-commercial is overal, we hebben de Olympische Spelen gedaan met Lenny Kravitz. In 2010 deden we de WK-campagne voor Nike, de duurste uit de geschiedenis, die alle reclameprijzen heeft gewonnen die er te winnen zijn en in elk land heeft gedraaid. Het WK daarvoor hadden we de Adidascampagne gedaan, liep ik in New York een heel grote, net geopende Adidas-store binnen, draaide die commercial op alle schermen. Zei ik tegen een verkoper dat wij de muziek gedaan hadden. Haalde hij meteen heel Amerikaans de manager erbij, kreeg ik de officiële WK-
bal. Mijn zoon heeft hem nog. We hebben nu de nieuwe muziek gemaakt voor de Premier League. Elke dag een wedstrijd, wekelijks bekeken door 2,7 miljard mensen, een derde van de wereldbevolking. Ons geluid klinkt als de spelers het veld op lopen. Ik ben er trots op dat Massive-mensen dit bereikt hebben.” Wat is jouw muziek? Ben je zoals de meeste mensen blijven hangen in je pubersmaak? „Mijn smaak is breed, ik ben afgestudeerd in modern klassiek en sta voor alles open. Alleen musicals vind ik eh…
Met A’DAM Toren ben je ineens ook projectontwikkelaar. Schoenmaker blijf bij je leest? „Dit komt op mijn weg door de muziek, dat is het thema van dit gebouw en daarom hebben mijn partners, Duncan Stutterheim en Sander Groet, mij ook benaderd. Hoe vet is dit! Twee jaar geleden was dit nog een betonnen karkas. Ik zie mogelijkheden als ze zich aandoen, dat talent herken ik bij mezelf. Ik leef met de gordijnen open. Altijd. Mijn spaargeld zit in de toren en we moesten financieren. Maar we hebben het gedurfd. En ik sluit niet uit dat ik me nog eens op het vastgoedpad begeef. Maar ik geef toe dat het bizar is om met zo’n prestigeobject te beginnen.” Megalomane toren, psychologen weten daar wel weg mee. „Haha, ja een standbeeld hoef ik niet meer. Ik kijk uit over de mooiste stad van de wereld en Amsterdam wordt alleen maar mooier.” Wat is jouw streven nu nog? „Gelukkig blijven. Succesvol zijn in de muziek, daaraan blijven bouwen Onze ploeg verwezenlijkt een droom via de muziek. ” n
Paspoort Hans Brouwer (Amsterdam, 1962) studeerde muziekwetenschapen aan de Universiteit van Amsterdam. Na verschillende bijbaantjes, onder meer als dj en bassist in bandjes richtte hij MassiveMusic op. Daarnaast is hij mede-projectontwikkelaar en mede-eigenaar van de A’DAM Toren. In de Members Club in de Toren organiseert hij een netwerkclub voor professionals uit de creatieve industrie. In de A’DAM Music School krijgen muzikale talentjes les. Brouwer is getrouwd met kinderpsychotherapeute Lea en heeft twee kinderen, zoon Beau en dochter Gina.